Bragi – bóg poezji, skaldów i elokwencji

Bragi, czyli kto?

Bragi – syn Odyna i olbrzymki Gunnlöd, poeta-erudyta, opiekun muzyki, skaldów
oraz krasomowców, układający i śpiewający pieśni w majestatycznym pałacu swojego ojca – królestwie Walhalli. W literackich źródłach staronordyckich przedstawiany jest jako ten, który swoją poezją raczy zmarłych wojowników – zarówno starych mieszkańców, jak
i poległych w boju wikingów, dopiero co przekraczających bramy krainy wiecznego szczęścia.  Bragi, z natury spokojny i bardzo zrównoważony, nigdy nie tknął miecza, jak twierdził, nie jemu przeznaczone jest walczyć. Często, pod przebraniem żebraka, włóczył się po królewskich dworach, imponując swym śpiewem. Fragmenty Eddy poetyckiej zdradzają, iż charakterystycznym znakiem barda były znajdujące się na jego języku runy (prawdopodobnie wyżłobione przez samego Odyna), a nieodłącznym instrumentem – bogato zdobiona harfa.

Historia – prawda czy mit?

Bragi Boddason – średniowieczny pieśniarz, obdarzony niezwykłym talentem poetyckim, poruszającym nawet najbardziej skamieniałe serca, w IX w. n.e. należał do nordyckiego parnasu. Popularność nie ustała nawet po jego śmierci – wręcz przeciwnie: wówczas postać barda zaczęła obrastać legendą, chętnie powtarzaną z pokolenia na pokolenie, podług której Odyn, najpotężniejszy z bogów, miał mianować Bragiego dworskim poetą królestwa Walhalli. Ten zaś, w towarzystwie królów oraz bohaterskich wojowników sławił ich czyny, tworząc najpiękniejsze chance de geste…

Bragi – ponadczasowy poeta

Żoną zasiadającego w panteonie barda miała zostać Idun, bogini wiosny. Zbiory
z jej koszyka (najczęściej wkładała do niego dorodne jabłka, symbole życia i płodności) zapewniały nieśmiertelność bogom (ich brody zaczęły gwałtownie siwieć, gdy podstępem je wykradziono), podobnie jak pieśni Bragiego, upamiętniające heroizm zmarłych wikingów.
A choć istnienie skalda nie zostało potwierdzone (wzmianki o nim pochodzą
z nielicznych źródeł), pisarze późnego średniowiecza, uznający perspektywę historyczną, portretowali pieśniarza jako boga poezji i mówców, a nadając mu najwyższy z możliwych statusów, powoływali się m.in. na etymologię staronordyckiego słowa „poezja”, tj. bagr, uważając, iż zostało zaczerpnięte bezpośrednio od imienia poety. Jednak nie jest to jego jedyne znaczenie. Nordyckie brugga oznacza „warzyć piwo”, co, jak możemy się domyślić, pozostawało w ścisłym związku z umiłowaniem trunków przez wędrownych poetów, jak i ich patrona – Idun, znająca skłonności upojonego alkoholem męża, niejednokrotnie powstrzymywała go przed bójką ze złośliwym bogiem Lokim.

Nils Blommér, Idun i Bragi, 1846

Współcześni badacze uważają, że trudno jest znaleźć przekonywujące dowody na oddawanie czci bogu poezji przez ludy nordyckie. Mimo to jego imię nie zostało zapomniane, a wczytani w legendę możemy usłyszeć, jak ściany pałacu Odyna rozbrzmiewają niezwykłym śpiewem wędrownego poety…