Walhalla – mitologiczny “pałac poległych”, miejsce nieustraszonych wojowników
Walhalla
Walhalla – „pałac poległych” to miejsce, w którym Odyn daje schronienie umarłym godnym pić z nim przy jednym stole.
Zgodnie ze starym niderlandzkim wierszem Grímnismál(“The Song of the Hooded One” – w luźnym tłumaczeniu „Pieśń Zakapturzonego”, złoty i błyszczący dach pokryty jest tarczami, a włócznie tworzą krokwie. Siedziska zrobione są z płytowych zbroi, które otaczają biesiadne stoły w sali przeznaczonej do uczt. Bramy Walhalli strzeżone są przez wilki, a orły latają ponad nimi. Pałac o 540 bramach, przez które jednocześnie mogło przejść 800 wojowników idących ramię w ramię. Najstarszą bramą jest wiecznie otwarta Walgind. Na zachód od niej wisi przybity do ściany wilk, którego dziobie orzeł. Do Walhalli trafiają wojownicy, którzy polegli z bronią w ręku.
Martwi, którzy mieszkają w Walhalli, “einherjar”, spędzają “życie” w taki sposób, jakie byłoby zazdrością jakiegokolwiek wojownika. Przez cały dzień walczą ze sobą “na śmierć i życie”. Co wieczór wszystkie rany są uzdrawiane, a ich ciała przywrócone do pełnego zdrowia. Z pewnością pracują dość ciężko, a nieustanne bitwy zmagają w nich apetyt, uczty w których uczestniczą, są iście królewskie. Na ucztach posilają się mięsem dzika Sahrimnira, który wraca do życia za każdym razem, gdy zostaje zabity, a wojownicy pożywią się jego mięsem. Piją miód, który pochodzi z trzustki kozła Heidrun. W ten sposób cieszą się nieograniczonym dostępem do wyjątkowo smacznej strawy. Opiekują się nimi Walkirie, wysłanniczki boga Odyna.
Ale einherjarzy nie będą żyć w taki sposób przez wieczność. Mieszkańcy Walhalli są tam z powodu woli Odyna, który gromadzi ich z samolubnych pobudek, mają dołączyć do Odyna w walce z olbrzymim wilkiem Fenrirem podczas Ragnaroku – bitwie, w której Odyn i einherjar są skazani na zagładę.
Kto ma szansę na pobyt w Walhalli?
Jedyne źródło w języku norweskim, które dostarcza nam informacji w jaki sposób ludzie mogli dostać się do Walhalli, jest Edda Poetycka Snorriego Sturlusona, trzynastowiecznego islandzkiego uczonego. Snorri pisał wiele pokoleń po tym, jak pogaństwo ustąpiło miejsca chrześcijaństwu, i wiele tradycji zostało już zapomnianych. Według Snorriego, ci, którzy umierają w bitwie, są zabierani do Walhalli, a ci, którzy umierają z powodu choroby lub starości, trafiają do podziemnego Helu.
Mimo to, Snorri jest w sprzeczności z samym sobą, opowiadając historię o śmierci Baldura, który zginął gwałtownie, a mimo to nie trafił on do Walhalli, ale został ofiarowany Helowi. To dosadne rozróżnienie między Helem a Walhallą jest z pewnością zamysłem Snorriego – produktem jego tendencji do usystematyzowania nordyckiego pogaństwa, który nigdy nie był kształtnym i uporządkowanym systemem.
Według niektórych źródeł, wejście do Walhalli zdawało się być ostatecznie kwestią tego, kogo Odyn i jego walkirie wybrały aby z nimi zamieszkać, wydaje się raczej oczywiste, że Odyn wybierał tylko tych, którzy będą mu służyć najlepiej w swojej ostatniej bitwie. Dlatego też Walhalla była pełna elitarnych wojowników, zwłaszcza bohaterami i władcami.
Gdzie znajdowała się Walhalla?
Najbardziej znany opis Walhalli znajduje się w Grímnismál – jednym z wierszy Eddy Poetyckiej. Opisuje on „salę poległych” jako miejsce w Asgardzie, niebiańskiej twierdzy bogów.
Jednak inne dowody sugerują, że była niekiedy postrzegana jako zlokalizowana pod ziemią, podobnie jak Hel i całe podziemie.
Ciągła walka, która odbywa się w Walhalli jest jednym z elementów, które stanowią kluczową cechę Walhalli. Średniowieczny duński historyk Saxo Grammaticus opisuje bohatera Haddinga, odkrywającego takie miejsce w podziemi.
Więc gdzie dokładnie zlokalizowana była Walhalla? To wszystko zależy od źródła, do którego sięgniemy po informacje związane z mitologią nordycką.
Z Odynem oraz Walhallą związany jest symbol Valknut – o którym przeczytacie tutaj https://tirvall.com/blog/valknut-nordycki-symbol-wojownikow/
Valknut
Bibliografia:
1. Simek, Rudolf. 1993. Słownik Nordyckiej Mitologii
2. Edda Poetycka,Grímnismál